یکسالِ پیش در اوج ناامیدی ناشی از ویروس کرونا، تیاور با عشق به جنگلهای هیرکانی و توسعه پایدار روستایی متولد شد.

تصمیم گرفتیم به جای دست روی دست گذاشتن، به احترام مادرمان زمین، تمام قد بایستیم و دست بر دست هم، بذری هرچند کوچک از عشق در این خاک خسته اما پر امید بکاریم.

از نمی شود و نمی توانید درس آموختیم و پس از یکسال وقتی به پشت سرمان نگاه میکنیم جز سر سبزی و عشق نمیبینیم.

گاهی خسته، گاهی ناامید با حمایت شما ایستادیم و توانستیم یکسال، یکسال پر از چالش را پشت سربگذاریم.

در سال اول ۴۳۰ نهال بومی هیرکانی، از گونه های مختلف، انجیلی، ممرز، ون، افرا، شمشاد تا ۱۱۰۰ بذر بلند مازو، افرا و… کاشتیم و هر روز را با عشق جوانه زدنشان گذراندیم و گاهی با خشک شدنشان سراسیمه و مشوش روز را به شب رساندیم، اما آموختیم که هدف، کاشت یک نهال نیست، احیاء یک اکوسیستم است، ما زمانی موفق خواهیم شد که نه یک نهال سبز بلکه بازگشت تنوع زیستی را در عرصه های هیرکانی شاهد باشیم.

شادی ما در گرو لبخند یک کشاورز است، لبخند ما در گرمای عشق خانواده ای ست که فرزندشان برای کار مهاجرت نخواهد کرد.

چرخه ی خلاق تیاور با عشق به دستان پینه بسته ی یک کشاورز آغاز و با کاشت نهال در دل طبیعت به پایان می رسد، امسال با حمایت شما توانستیم از ۱۷ کشاورز حمایت کنیم.

قدر دان مهر شما هستیم.

برای تک تک ۳۶۵ روز گذشته که به ما عشق آموختید و ما را برای مسیری که تازه ابتدای راهش هستیم اشتیاق بخشیدید از شما ممنونیم.

تیاور، یار و یاور زمین

چه باک از باد

ریشه در خاکم دارم.

عباس کیارستمی